การรื้อโครงสร้างกับการรื้อถอน

แม้ว่าจะไม่ได้ทำด้วยวิธีการระเบิด แต่การโจมตี 11 กันยายน พ.ศ. 2544 ที่เวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ของนครนิวยอร์กเป็นจุดอ้างอิงที่ดีถึงผลกระทบที่เป็นอันตรายที่มาพร้อมกับการรื้อถอนโครงสร้างขนาดใหญ่เช่นอาคารเหล่านี้ สาเหตุหลักมาจากความคล้ายคลึงกันระหว่างการรื้อถอนแบบควบคุมกับวิธีที่ตึกแฝดถล่มในวันนั้น ผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมที่ตามมาหลังจากการโจมตีเหล่านี้รวมถึงการปล่อยอนุภาคที่เป็นอันตรายและเป็นพิษจำนวนมากขึ้นสู่อากาศ ซึ่งส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อคุณภาพอากาศของนครนิวยอร์ก [16] สิ่งนี้ไม่เพียงส่งผลเสียต่อสิ่งแวดล้อมเท่านั้น แต่ยังส่งผลเสียต่อสุขภาพร่างกายของคนจำนวนมากด้วย ในหลายกรณี สารที่ปล่อยออกมาจากแนวทางปฏิบัติเหล่านี้เชื่อมโยงโดยตรงกับโรคและความเจ็บป่วยจำนวนมากที่พบในคนจำนวนมากที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับการรื้อถอน อีกครั้งเกี่ยวกับเหตุการณ์ 9/11 มีหลายกรณีและการศึกษาดำเนินการเพื่อแสดงให้เห็นว่าอาการป่วยเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไรในผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์ 9/11 [17]เป็นทางเลือกที่ดีต่อสุขภาพมากกว่า การแยกโครงสร้างถูกนำมาใช้ในหลายกรณี เนืองจากข้อเท็จจริงที่ว่ามันไม่มีผลกระทบด้านลบแบบเดียวกันต่อคุณภาพอากาศด้วยวิธีการทำลายล้างแบบเคาน์เตอร์ ตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ วิธีการนี้เกี่ยวข้องกับการแยกอาคารออกจากกันอย่างระมัดระวังผ่านการรื้อถอนแต่ละส่วน ซึ่งท้ายที่สุดแล้วจะช่วยลดปริมาณมลพิษที่ปล่อยสู่สิ่งแวดล้อม รวมทั้งช่วยในกระบวนการรีไซเคิลและการจัดการของเสีย เป็นเพราะเหตุนี้เองที่หลายคนเชื่อว่าการรื้อโครงสร้างเป็นวิธีที่ปลอดภัยกว่าและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมในการทำลายโครงสร้าง